यी कविताहरू

यी कविताहरू खेतमा छन्
पानी बेगरको जमीन झैँ
चरक्क चिरिएको झल्को दिन्छन्
तर मल छैन
मल भए कविताहरू
धानको बाला झैँ झुल्थे होलान्
यी कविताहरू
खाद्य संस्थान अगाडि
मल पाऊँ भनेर
अहिले
उजुरी हाल्दैछन्

यी कविताहरू स्कुलमा छन्
यी कविताहरू
स्कुलमा भए पनि पढ्दैनन्
यी कविताहरू
चर्को फि र अंग्रेजी नाम भएको
शैक्षिक संस्थामा ताला लगाउदैछन्
कि त
विद्यार्थी बोकेको गाडी जलाउदैछन्

कविताहरू
पार्लियामेन्टबाहिर छन्
यी कविताहरूलाई
केही नगरेकोमा, संविधान नबनेकोमा चिन्ता छैन
यी कविताहरू कोहि सडकमा टायर बाल्दैछन्
यी कविताहरू कोहि चाही ठूलो कामको बखान छाट्दैछन्
न कविताहरू कविताहरूलाई मान्दछन्
न कविताहरू कविताहरूलाइ गन्दछन्

त्यसैले कविताहरूको गाउँ आक्रान्त छ यतिबेला
कविताहरूको शहर रोएको छ यतिबेला
कविताहरूको देश चुक चुकाएको छ यतिबेला
कविता र कविताहरूकै फाटो छ यति बेला

म एउटा सानो कविता
दम र पक्षघातले पिडीत
कविताहरूको समुहबाट
हेरिरहेछु
देश र निर्दोष कविताहरूको खातीर
कहिले संग्लिन्छ
कविताको मन
कहिले फर्हराउछ
एक आपसमा
भाईचरा र एकताको झण्डा
म सानो कविता
कविताहरू र देशको भलोको निम्ति
प्रार्थाना गरी रहेछु ।
-विवेक दुलाल क्षेत्री “दमक”