नेपालको राजनैतिक इतिहास लगभग ७० बर्सदेखी एकछत्र आफ्नो बलियो पकड राख्दै आएको नेपाली काङ्ग्रेसले पछिल्ला दिनहरुमा नेतृत्वको गलत कार्यशैली र ढोगी प्रवृत्तिले गर्दा नराम्रो क्षती र आलोचना ब्यहोर्दै आइरहेको छ ।
२००७ साल, ०३६ साल, ०४६ साल हुँदै ६२र६३ को ऐतिहासिक जन अन्दोलनको समेत नेतृत्व गर्दै राष्ट्रिय स्वाभिमान र सार्वभौम सत्ताको रक्षाका लागि मेरुदण्डको काम गरेको इतिहास साक्षी छ।
१२ बुदे समझधारी मार्फत हिंसात्मक जनयुद्धमा लागेर जंगल पसेका माओबादीहरुलाई शान्तिपूर्ण राजनीतिक बाटोमा फर्काउने कार्यमा होसा या अन्य मुलुकका महत्वपूर्ण राजनीतिक घटनाक्रममा होस सबैलाइ मिलाएर अगाडी बढ्ने कार्यको संयोजक काँग्रेस नै रहेको सर्बबिदितै छ । जब मुलुकमा संकटमा पर्दै जान्छ तब काङ्ग्रेसले नै
समाधानको बिकल्प खोजेको हुन्छ, अन्तयमा समाधान गरेरै छाडेका ईतिहास साक्षी छन् । एमाले, माओबादी, राप्रपा लगायत अन्य दल भनेका बहुदलिय व्यवस्था अनुरुप कोटा पुर्ती मात्रै हुन न कुनै दल को स्पष्ट नेपाल प्रतिको नीति नै छ न ती नेता हरुमा मानबियता र नैतिकता नै छन्। केवल सत्ता स्वार्थ र कटुआलोचना सिवाय:।
यति ठूलो बिरासत बोकेको विपी कोइरालाको पार्टी १३ औं माहाधिबेसन पछाडि ठूलो आलोचनाको दुर्गन्ध र संस्थागत संकटमा बदनियत पुर्ण तरिकाले फस्दै गैरहेको छ। जुन किसिमको अपेक्षाले माहाधिबेशन सम्पन्न भएको थियो, त्यो अनुरुप संगठन संचालन नहुदा अझै सम्म केन्द्रिय समितिले पुर्णता पाउन सकेको छैन भने आबद्ध भातृसङठनहरु निकम्बा अबस्थामा छन्। बरिष्ठ नेता रामचन्द्र पौडेलले पार्टीमा भएका कमजोरीहरुलाई दह्रोसंग दबाबमुलक ढंगले हटाउन नसकेको देखिईसकेको छ ।
गुटको बुइ चढेर अनि भारतको सेवा गरेर ४ पटक प्रधानमन्त्री समेत भैसकेका देउवाको गैरजिम्मेवार पुर्ण निर्णयले संगठन धारासायी बनी सकेको छ । उनको सभापतिको डेढ बर्से कार्यकालमा आफू नजिकका आसेपासे चित्त बुझाउनु र अलोकपृय निर्णय गरि पार्टी बदनाम गराउनु सिवायकेही रहेन, उनको आंखामा खाली सत्ता र गुट जोगाउने मात्रै देखियो तर काङ्ग्रेस भड्खालोमा गएको देखिएन । त्यसैले देउवा अब काङ्ग्रेसका लागि अयोग्य ठहरी सकेका छन्।
उता बरिस्ठ नेता रामचन्द्र पौडेल शारीरिक र मानसिक रुपमा समेत कम्जोर अनि खरो निर्णय लिन रोगी साबित भैसकेको छन्, जसको फाइदा सिधै देउवाले उठाइ रहेका छन्, त्यसैले अब काङ्ग्रेसलाई माया गर्ने विपीवादी जनता र कार्यकर्ताले अब काङ्ग्रेसको नेतृत्वको बिकल्पमा डा. शेखर कोइराला माथी आशाराखेका छन्।
कोइरालाले १३ औं महाधिवेशनमा सर्वाधिक मत पाए पनि आज सम्म कुनै सांगठानिक शक्ति संचालन अंगमा लोभ गरेनन्, न त गठबन्धन सरकारमा मन्त्री कै लागि र्याल चुहाए। बरु आफ्नो सारा धन र जीवन गाउँ गाउँ मा काङ्ग्रेस खोज्ने अभियानमा खर्चिरहेको संसारले देखेको छ। दोस्रो स्थानीय तहको चुनावमा बिराटनगरको मेयर जिताउत धेरै नै मेहनत गरेका कोइराला फेरि बिनास कारी बाढीले क्षत बिक्षत बनाएका २४ जिल्लाका जनताको घर दैलोमा सबैभन्दा पहिले सेनाको हेलिकप्टेर चढेरराहत बोकेर पुगेका थिए। त्यतिमात्र होइन उनी पेशाले बिरामी जाँच्ने डाक्टर पनि भएकाले बिरामीको उपचारमा आफ्नो ज्ञान र समय पनि खर्चिएर धेरै जनताको ज्यान बचाएका थिए। यस्तै उदाहरणिय मानबिय कार्यले गर्दा डा.कोइरालाको चर्चा एका एक चुलिएको छ भने देशबासीले विपी ज्युँदै रहेछन् भन्ने आभास गर्दैछन्।
सुजता, शशांक र शेखर को भेटघाटलाई लिएर काङ्ग्रेस बृतमा खैलाबैला मच्छिएको छ यो स्वभाविक पनि हो र अबको काङ्ग्रेसको आवस्यकता पनि हो। तर कोइराला थर एउटा लिगेसी भएपनी यसलाई गलत व्याख्या गर्नु हुदैन । कोइराला थर धेरैको हुन सक्छ तर सबै शेखर कोइराला जस्तो हुदैनन्। उहाँसग रास्ट्र र जनता प्रतिको दुःख बुझ्ने क्षमता छ।आफ्नै क्षमता ले नै आज जन जनको मनमा छाएका छन्। त्यसैले आगामी चुनाव जिताउन काङ्ग्रेसमा देउवा भन्दा धेरै महत्त्वपूर्ण भुमिका शेखरको रहनेछ यसैलाई टेकेर देउवा र पौडेलको विकल्पमा शेखर कोइराला १४ धौ महाधिवेशनबाट सभापति हुने विस्वास जनताले गरिसकेका छन्। यसकालागि समग्र विपी बादी देश र काङ्ग्रेसलाई माया गर्ने कार्यकर्ताले डा. शेखर जस्ता प्रभावशाली र दुरदर्शि नेतालाई एक पटक हैँसे गर्नुपर्ने आबस्यक खड्किएको म जस्ता काँग्रेसलाई माया गर्ने साधारण जनतालाई भएकोछ।
